اواخر دی ماه

.

آه از نهاد درخت ِ من؛ بهترین کار زندگی‌ام پاک کردن تخته بوده - من مسئول پاک کردن تخته سیاه بودم گاهی - من استاتوس‌های آسمانی رو تخته سیاه می‌زاشتم گاهی - من نوشتن با گچ رو تخته سیاه را دوست می‌داشتم و برای این که از بیت المال استفاده شخصی نکنم به بهونه‌ی حل مسئله حال گچ‌ها رو می‌بردم – مسئله‌های هندسه برای این کار بهترین بودند می‌شد خط کشید – مسئله‌های ریاضی هم خوب بودند - تو راهنمایی یادمه مسئول تخته می‌تونست کنار تخته نقاشی بکشه به بهونه‌ی این که مثلا بنویسه امروز چندمه - من بسم الله الرحمن الرحیم رو از رمق انداختم و کردمش به نام خدای خوب و مهربون - من تخته‌های زیادی دراز مدرسه‌مون رو دوست داشتم که حتی از تناسب 16:9 هم جذاب تر بود - من عاشق سبزی تخته سیاه بود - من زنگ تفریح ها با تخته سیاه به حیات مدرسه نگاه می‌کردیم - من مراقب همه‌ی گچ‌هایی بودم که سن شون می‌رفت بالا و همه دلشون می‌خواست دور بندازنشون . - من روی صندلی معلم‌ تکیه می‌دادم و پام رو می‌انداختم رو تاقچه و یاد کلمنتاین عزیزم می‌افتادم - من گاهی کلانتر بودم همون کلانتر جان فوردی من شاید به صندلی‌ها آسیب زده باشم وقتی روی دو پایه تاب می‌خوردم و درخت خوابگاه شریف رو نگاه می‌کردم من یه درخت سبز توی اون خوابگاه داشتم – پیش‌دانشگاهی یه روز از پنجره دیدیم که چند مرد از درخت‌ها بالا رفتند و شاخه‌های درخت من رو بریدند – من به بعضی دوستام درباره‌ی اون درخت توضیح می‌دادم – شاید همه ی سال آخر مدرسه اون درخت هوام رو داشت، قبل از اون من هوای اون رو داشتم – پیش‌دانشگاهی حال من بد بود – درخت هوام رو داشت تا یه زمستونی بریدنش، ولی باز هم شاخ و برگ کرد ولی نه برای من بعد از من – من برای اون درخت اشک ریختم، سال‌های قبل‌ترش برای چیزایی اشک می‌ریختم که خیلی‌ها – اون سال با یهونه‌ی تنهایی خودم برای اون درخت اشک ریختم. من دیگه کاملا از حیاط بزرگه‌ی مدرسه بریده بودم – برای همین هنوزم می‌رم اونجا و بسکتبال رو فقط به‌خاطر حیاطش به فوتبال ترجیح می‌دم. من به خاطر اشتباهات اون سال تاوان زیادی پس دادم، اشتباهی که اشتباه نبود درست بود فقط باید زودتر اتفاق می‌افتاد – حال و روز پیش‌دانشگاهی‌م باید سه چهار سال قبل‌تر پیش می‌اومد، ولی خب دست کم می‌دونم که دست خودم بود – الان من دارم تاوان چیزی رو پس می‌دم که از دست من خارج بود – من می‌تونستم با یه خودخواهی کوچیک الان این حال و روز رو نداشته باشم با یه دروغه کوچیک – من می‌تونستم مثل بقیه آزار دادن دیگران برام خیالی نباشه. سال آخر دبیرستان عکس زیاد می‌گرفتم یا یه دوربین دیجیتالی که 50 تا بیشتر جا نداشت یادمه – ازون درخت هم عکس می‌گرفتم و حالا سی‌دی‌هام خیلی بی‌شرمانه خراب شدند و بیشتر عکسا از دست رفتند. من روی میز ضرب می‌گرفتم و بعد می‌رفتم تخته رو پاک می‌کردم. می‌نشستم کنار پنجره تا دوباره معلم می‌اومد. دیگه عادی بود معلما ببینن نشستم رو صندلی و منم بی هیج هول و ولایی می‌رفتم سر جام - همه بچه‌ها اون سال آدمای ترسناکی شده بودند و شده بود مثل الان که یه فضایی رو درست می‌کنند که آدم ترجیح می‌ده بمیره – همه چی رو فراموش کرده بودند و روز به روز بیشتر تو چشماشون می‌دیدی که همیشه دروغ می‌گفتند. مثل الان که ترجیح می‌دی تو چشم کسی نگاه نکنی – البته کسی پیدا هم نمی‌شه که پنج ثانیه هم که شده تو چشات دووم بیاره – کسی وقت این چیزا رو نداره. یه عکسی از درختای کنار پنجره‌ی کلاس نگه داشتم ولی این برگ‌ها برای درخت من نیست. این برگ‌ها برای تابستون بعد از کنکوره فکر کنم. کسی نمی‌خواست وقتش رو با یکی تلف کنه که از درس بندازدش، زنگ نفریح یه شوخی‌های بی‌مزه می‌گذشت و حرفایی که به درد یه استراحت 5 دقیقه‌ای بخورند و کسی فکرش رو مشغول نمی‌کرد – دوباره آدم‌ها ترسناک شدند – ولی هنوزم لااقل یه عده ظاهری حفظ می‌کنند – کسی نمی‌خواد وقتش رو با کسی تلف کنه که به درد آینده‌ی دور و نزدیکش نمی خوره – حالا درد چیه؟ آدم می‌مونه که واقعا دردشون چیه؟ من می‌مونم که واقعا درد خودم چیه؟ من حتی با یه نگاه آدمی زادی هم برای همه‌ی زندگی‌م راضی می‌شم. واقعا چیز زیادی نمی‌خوام. امیدوارم اون درخت بی‌وفا هم بدونه که من آدمی‌زادی عاشقش بودم. که اون سال هیچ تصوری از هیچ جای دنیا نداشتم و با همون درخت راضی بودم. فکر و ذکرم. بعضی‌وقتا با خودم فکر می‌کنم که چقدر حقیرم که نیازهام انقدر حقیرند و بعد می‌بینم این‌جوری فکر کردن خیانت به اون درخت می‌شه. همه کاری کردم که درختم به خودش بباله و بدونه که ارزشمنده و اون برعکس همه کاری کرد تا ثابت کنه هر کاری که برای من کرده برای بقیه هم می‌کنه و ارزش خاصی ندارم و این درخته که اساسا بخشنده است. همیشه این حرف تو دلم موند و به درخت نگفتم که هیچ کس آدمی‌زادی تو رو نگاه نمی‌کنه. اگه چشم کسی رو دیدی خیال نکن که داشت تو رو می‌دید... منم مثل درخت ساکت شدم. ترسناک نیستن آدم‌ها وقتی انقدر منفعت‌طلبانه نگاهت می‌کنند و وقتی به درد نخوری... می‌مونم که دردشون چیه؟ درد من چیه؟ من یکم زیادی قانع نیستم؟ زیاده‌طلبی واقعا انقدر نشاط آوره و انگیزه می‌ده برای زندگی؟ من انقدر کمم؟ که زود تموم می‌شم... دست کم انقدر زیاد هستم که از یه درخت یه زندگی طولانی برای خودم دست و پا کنم. که یه عمر درخت حوصله‌م رو سر نبره... این همه سیب روی زمین افتاده که افسرده... هر سیبی فقط جای یه گاز روشه... من می‌خوام خورده بشم... ولی آدم‌ها نمی‌خوان سیب بخورند. می‌خوان سیب گاز بزنن. من نمی‌خوام دیگه برای آدم‌ها بمیرم. می‌خوام پای یه درخت بمیرم، می‌خوام به درد درخت بخورم که همه‌ی دردم بود. می‌خوام اشکام برای درخت باشه تا بزرگ شه و بعد من رو کوچیک ببینه. نه اینکه با گریه کردن خودم رو برای کسی کوچیک کنم و به دردی‌ش هم نخورم. درخت با همه‌ی بی‌معرفتی‌ش همه‌ی درد زندگی و زندگی دردناک منه. پنجره رو باز هم بستم تا گرد و خاک گچی که از تخته پاک‌کن تکوندم نیاد تو. باور نمی‌کنین چه صدای خوبی داره تکوندن تخته‌پاک‌کن ابری. تو این حیاط کوچیکه همیشه زودتر بارون می‌اومد و بعدش اون حیاط بزرگه... درخت ِ من برای من نبود یه وقت فکر نکنین من می‌خواستم صاحبش بشم. درخت ‌ِ من بود چون خواسته بودم همون درختی باشه که پاش بمیرم. شاید درخت ِ کسای دیگه‌ای هم بود. حسادت هم هیچ موضوعیتی نداره، چون برای من کافی بود. هر چه نباشد درخت برهنه است. درخت راست نگوید دروغ هم نمی‌گوید. ارزشش را هم دارد. تا حالا متن با کلمه‌های درشت نوشتید؟ خیلی درشت خیلی زیاد مثلا صد صفحه کلمه‌ی درشت؟ یه بار بنویسین. کلمه‌های خیلی بزرگ.