Fred Frith

خیلی مزه داد گوش دادنش ولی شاهکار نیست. رفیقمون این آلبوم رو یک نفری درست کرده.

.

من ها

.
از الفم تا ی ِ / با تو من تنهاترین هستم / که تنهای من هستی / این همه / هستی‌ام منهای تو / ای داد من این / من همه ـَ ش یک یای تو / نیستی‌ ـ ام نیست من / مست و تنهای من و بی‌تویی شب / ها ی ِ من / هر چه می‌دانی ـ ش خوان / هر چه می‌دانی ـ ش / تنهای بی‌تنهاترین ـ ام مان / ای وانمودی ـ ام هیچ ـ ام / من ها ی من شوق ِ زندگی ـ ت بی من ـ من همه آن یا که این / من باد و من زمزمه و من خاموش ـ شب / های من هستم م م م / این همه تو ـ آن ِ من / سردی ـ ام / های ی ی / ی ِ من / کجاها ی ی ی که / آهی برای خودم هم ـ این / از من ـَ ش تا ب‌یایی / الف، من، یا، که تو / من فقط یک یای تو / این همه ای ی ی درد ِ من / می ‌ترس‌م نه خواب‌م هی‌چ دی گر نباشم من هم‌آن هم یک یای تو
.

Apichatpong Weerasethakul

Syndromes and a Century (9/10) a

.

.

شوخی بی‌مزه

به من گفت که تقریبا وقتش شده‌. گفتم یه سال مونده. گفت یه سال چیه؟ همین مهر آبان یا دیگه حداکثر آذر بود. نبود؟ گفتم چرا. ولی بازم هفت ماه مونده دیگه نه؟ بی‌خیال. هفت ماه چیه؟ ولی مونده. تو فکر کن که باید یه غلطی تو همین هفت ماه بکنی، یا هر چی. گفت "تو بکن. تو همین هفت ماه." اصلا چرا بیشتر نه؟ چهل سال دیگه هم روش. صداش رفت و این بار خودم بهش زنگ زدم. گفت "خب؟ من می‌خوام بمیرم الان. چهل سال تموم شد. قرار هم چهل سال بود." شوخی بود تو چرا باور کردی؟ تو مگه خودت هم باور نکردی؟ گقتم چرا باور کردم. می‌خوای بهت ثابت کنم؟ گفت که وقت ندارم و هیچ وقت نمی‌تونم ثابت کنم. گفتم می‌کنم. گفت برای کی؟ برای خودم؟ کی؟ خودم؟ خودت؟ بکن. ولی برای من که ثابت نمی‌کنی. من اول می‌میرم و تو هم آخر. گفت که من باور نکردم. گفتم مهم نیست چی فکر می‌کنی. گفت مهم می‌شه؟ گفتم کی؟ گفت الان. یعنی واقعا زده به سرت؟ چه‌جوری؟ می‌خوام از این بالا بپرم. از کجا؟ کجایی؟ بالای... نمی‌دونم. خندیدم. اون وقت جمعیت کثیری هم اون پایین منتظرتن؟ گفت "بزار نگاه کنم... نه. کسی نیست." می‌دونی خیلی شوخی ِ بی‌مزه‌‌ایه؟ حالا هر چی. خوشحال شدم صدات رو شنیدم. صداش رفت. فرار کرد. صدای تق شنیدم. خیلی بلند. گوشی رو از گوشم یه لحظه جدا کردم و بعد قطع کردم. شوخی بی‌مزه‌ای بود. فکر نمی‌کردم یادش مونده باشه. من یادم بود که چهل سالمون شده. حرفای بی‌معنی بیست سالگی مون هم یادم بود. حالا یه جوری کرد که انگار من یادم نبوده. فرار کرد. خودشم نمی... دوباره گوشی‌م زنگ می‌خورد... رفتم همون‌جایی که این دوستم گند زده بود و فرار کرده بود و گفتم چرا به من زنگ زدین؟ پدر مادرش که هنوز نمردن... یه کاغذی رو به من نشون دادن... گفتم خب؟ جواب ندادند. بازم کاغذ رو نگاه کردم. خودش کجاست؟ از ماشین‌های پلیس واقعا بدم میاد... دویده بودم... همه راه رو دویده‌ بودم. سرهنگ فلانی که زنگ زد و خودش رو معرفی کرد تقریبا رسیده بودم به همون خیابون و همون ساختمون و همون آدرسی که اونم از من می‌پرسید کجاست نمی‌تونستم بگم. دوازده دقیقه دویدم و چهار دقیقه هم تند تند پیاده رفتم تا از دور اون ساختمون رو دیدم... خودتون با من تماس گرفتین... نفسم رفته بود. داد می‌زدم اسم اون سرهنگ کذایی رو... جوابم رو ندادند. یکی گفت دیده که یکی گوشی‌ش رو پرت کرده پایین و بعدش... شوخی بی‌مزه‌ای بود... قلبم دیگه محکم نمی‌زد. یه نگاه دیگه به کاغذ انداختم... به خودم گفتم من که قرار نیست به پدرمادرش خبر بدم؟ چرا خودش خبر نداد به خانواده‌ش؟ به من چه آخه؟ آمبولانس از طرف دیگه‌ی خیابون اومد. گوشام باز شد یهو صدای مردم... می‌شه بشینم؟ رفتم تو آمبولانس. شما می‌شناسین ایشون رو؟ کاغذ رو بهم نشون داد: اسم شماست. خب؟ می‌شناسین؟ ماشین آژیر می‌کشید... عجله‌ برای چی؟ کی می‌دونه آمبولانس‌ها جسدها رو کجا می‌برن؟ می‌افتاد توی دست‌انداز. بیمارستان که نمی‌برن؟ چرا از پدر مادرش نمی‌پرسین؟ همه نگام می‌کردن تا بگم. گفتم از کجا باید بشناسم؟ بی‌شرف سریع پارچه‌ی سفید رو زد کنار و چیزی که نمی‌خواستم ببینم رو دیدم. خودش کجاست؟ خودش بود. ولی از صورتش نمی‌شد فهمید. چه شوخی ِ مزخرفی. فکرم رفت به خیال موهاش و سریع برگشت. گفتم خب مرده دیگه. شماره‌ی شوهرش رو دادم به سرهنگ فلانی... می‌شه من برم؟ نه. کاغذ رو ازم گرفت. دوازده دقیقه‌ دویده بودم. اونم با چه سرعتی... هیچ وقت بیشتر از نه دقیقه با سرعت ندویده‌بودم. می‌خواستم بهش یه پیام کوتاه بدم که دوازده دقیقه دویدم. بگم که نفسم بدجوری بریده بود و هم بگم که کلی تندتند راه رفتم. خیره شده بودم به گوشی‌م. دیگه فایده نداره پیام دادن. سرهنگ لباس پلیس نداشت. شبیه همون قاضی سر پایی ‌ایه تو کلانتری بود. خودش می‌گفت سرهنگه. داشت با یکی حرف می‌زد. حتما سعید بود. سعید هم حواله‌ش می‌داد به پدرش لابد. گوشی‌م رو خاموش کردم.

.

اواخر آذر

آخه چرا بیدارم کردی؟ داشتم خوابت رو می دیدم؛ خرابش کردی...
.

( این روز ها وقت تلف نمی کنم؛ به نظر خودم )
.

عکس بر می گردد به تابستان

Zappa Plays Zappa

.

About May '09

To be seated above something, to understand the distant, getting hold of future, finding words for the voids, driving the motion, and receiving emails, and at least at one point doing what you don’t know what it is, are all parts of something particular? What is the extreme of concreteness? What is the password for getting an erection? One couldn’t get that constantly, that changes. Shapes are reformed, changes are not informed. First, one should know about the username, password is the presence. Do not ignore something you don’t know. And when there is a presence, who can forget the erection? Solipsism, is masturbation a lie? Does penis make a man subject? If humiliation was the constructive material of your existence, you would see nothing of yourself. You would not have made it, away from incompleteness. What does it mean to be an anti-art? Is art something you want to have it preceding you? Or just you can’t reach it? Humiliating or being humiliated? What the fuck is this word? Anyway art is not a field. Better say I have nothing rather than declaring I don’t have anything. Once I remember I was thinking about the last breaths, doing so I checked my name on the web, Wikipedia.org to see if there was any me. I completely forgot about my… em… what is it? I guess there was a me, I tried to be part of the whole entity. Superimposing and then dissolving to the image of a… em… I don’t know what. Did you ignore the part about being old? Erection because of death, is it a lie? English translated words, Farsi translated words, isn’t there a cycle that brings us meaninglessness, emptiness? Isn’t it a lie to make love with a dumb human, with a passive being? Love is nothing but improvisation, stream of dreams. Discourse: textual intercourse, I need your body; I need you to read it aloud. ( I have a little box using it as an ashtray. I keep it secretly in my room. And who cares? A cigarette smells good before being burnt, but after that smells sharply bad, as non-existence of hope.) Repeatedly saying the word love, repeatedly saying the word love, repeatedly reading the word love on your lips, what if someone kiss you on your glasses leaving lip stick mark on it? I laugh you, I do, out of humiliation. Is there today anything more bourgeois than being a leftist? Is there anything more right than being a proletariat? Do yourself a favor and check the word Catharsis on a dictionary or that Wikipedia or something. You might see that how frustrating our maternal language is. We don’t even have a word for orgasm. What is it that makes the shape of a female butt desirable for a man, the form of the object or the function of the subject? We think about things that we can’t talk about. Are women always masturbating? This whole writing thing has made me sick, I’m throwing up. There would be an ease I hope, but after that, what is it more than a vacancy?

.

.

امشب

.

همیشه از شب یلدا متنفر بوده ام.
این را همین امسال فهمیدم.
من از شب یلدای دو سال ِ قبل
متنفر هستم.
این را همیشه می دانسته ام.

.

Joris Ivens

New Earth (10/10) a

.

یه وقتی یه فیلم کوتاه تلویزیون نشون داد به اسم "باران" که کلی من رو به جنب و جوش انداخت ولی هیچی از کارگردانش پیدا نکردم. گفتم لابد همین کار معروفه ی زندگی ش بوده و بس. اون موقع هم فکر کنم فیلم "ورتوف" رو دیده بودم و همه چی رو با اون مقایسه می کردم و با این احوالات این "باران" رو خیلی دوست داشتم و فراموشش نکردم و دلیلش هم این بود که افتاد تو زبونم همیشه به بارون می گفتم رگن (Regen) که اسم این فیلم هلندی بود ساخت سال 1929 که خوب دلیل خوبی میشه برای اینکه با فیلم ورتوف مقایسه بشه ولی آخه این هم شد کار؟ دیروز داشتم اون چهارسوق کانال چهار رو می دیدم. کوتاهه, بعدش باز هم خیره شده بودم به تلویزیون که اون یارو مجری سینما چهار اینا اومد که خیلی ازش متنفرم, با دوچرخه رفته بود آمستردام و خبر خوش این که می خوان فیلمای یوریس آیونس رو نشون بدن. البته یارو می گفت ایونس و خب من هم شک کردم. ولی به طرز عجیب غریبی ذوق کردم چون برای بار چندم هفته ی قبل در جستجوی فیلمی از ایونس برای دانلود به دیوار خورده بودم. البته بارانش هست. خلاصه چه فیلم خوبی هم بود این "زمین جدید" لااقل به خاطر اسمش اجازه بدین با "زمین" دووژنکو مقایسه ش کنم. زمین جدید داستانی نیست و با این حال که آخرش تا دلت بخواد به اقتصاد پولداری فحش می ده (حتی شده با آواز خوندن) ولی من اصلا حس بدی نسبت بهش نداشتم. ولی تو زمین دوژنکو با این که شعار ها خفیف بودند ولی یه جوری نمی چسبید. یه جایی هم درباره یوریس گفتند که می ره شوروی و پودوکین و دووژنکو و آیزنشتاین رو می بینه و خب فیلمش برای 1933 بود و اون قدر ها هم مقایسه بی ربط نبود. از ذوق این فیلم دوباره دلم خواست فیلم ببینم و رفتم " In the City of Sylvia " رو دیدم و ذوقم دو چندان شد. خیلی خوب بود. این ها هم مقارن شد با این که دیدم الکساندر کلوگ یه فیلمی ساخته 700 یا 800 دقیقه ای یا بیشتر که به مارکس ربط داره. نمی دونم مستنده یا نیست ولی خب لااقل شد جواب این سوال که پس چرا هیچ فیلمی درباره مارکس یافت می نشود. با سرعت لاک پشت دارم یه فیلم دیگه ای از کلوگ رو دانلود می کنم و نمی دونم لینکی برای این یکی یافت بشه یا نه ولی مطمئنا نباید منتظر موند تا دی وی دی ش بیاد که نمیاد... البته این حرفا نمی دونم چرا شبیه احوالات دیروزم نیست اصلا که نه اضطراب بود و نه ناراحتی و نه کسالت و نه سرخوردگی و نه فزونی نفرت و نه خستگی و نه ناامیدی و نه شاید فشارهای شدید عصبی؟ این آخری بود و انگار همه ی اون چیزهایی که نبود هم بود... تا این که دو تا از دوستان اومدند خونه و بعدش که رفتند انگار نه انگار همه چیز داشت ادامه پیدا می کرد با اون وضع فجیع تا ساعت 9 که یوریس ایونس عزایی از دلمان برد و بعدش هم ناراحتی ها با چندتا خبر کوتاه ساده چند-چندان شد و لا اقل یاد گرفتم به اون وضعیت عجیب غریب بگم فشار عصبی... یه جور تقلا برای ظهور نیافتن ناخوشی روحی... یکی از خاصیت های گریه همین کم کردن فشارهای این جوریه... قبلا هم تجربه کردم که نخوام و زور بزنم که گریه نکنم ولی خب دلیل داشته مثلا این که فلانی پیشم بوده... چند باری هم دست و بالم به لرزه افتاده ولی با این حال جلوی تاثیر آنی این فشارها گرفته شده... بهتر است که بیشتر این جا ادامه ندم شاید سرگشته ای مثل خودم رسید به اینجا تا در مورد "یوریس ایونس" بخونه و با دیدن پرت و پلاهای من فقط چندتا ناسزا بارم کنه و بره... زمین جدید مشغول نگاه کردن خشک کردن دریا توسط هلندی هاست برای کشت و کار و چند دقیقه ی آخرش وقتی گندم کشت شد برای احتکار آواز می خونه و گرسنه ها... یوریس وقتی در مورد شیشه گر ِ فیلم "رادیو فیلیپس"ش حرف می زد می تونستی به این نتیجه برسی که ساختار زمین جدید هدفمند بوده حتما... نوعی از ذکاوت که واقعا باهاش کیف می کنم و توضیحش سخته و نمونه ی دیگه ش "ماجرا"ی آنتونیونیه... این "خوزه لوییز گوئرین" هم دمش گرم...

Revolution Void

با تشکر از م.ف. البته سری قبل هم از توی آهنگات از این خوشم اومده بود. ولی این سری همون آلبوم کامل شده ش انگار بود. یه جورایی شبیه Can هستند الکترونیک تر و نه زیاد راک. نه اصلا راک نیست. خوبند. در ضمن کن همچنان پا برجاست و آدم رو خسته نمی کنه. آهنگای خیلی معاصر شاید زیاد نگوشیدم ولی حتما این بعد از مارس ولتا و سدریک و بیورک و عمر رودریگز و پست راک هایی که خیلی به اسم توفیق دیدارشون رو نداشتم جزو تاپ آهنگام هست ...

ice land

ÁSTATRöFRAR

Eg féll að fótum thér
fyrirgefðu mér, að ég skuli unna thér
ég yfirunnin alveg er
og einn þú getur bjargað mér

Já, ástin á nú hug minn og ég er bundin
af þvi thað var ég sem féll

LOVECHARM

I've fallen at your feet
forgive me, for I love you
I am conquered completely
and only you can save me

Yes, love owns my thoughts and I am tied up
because it was I who fell

.

Crackle and Bang

við getum jólahaldi frestað fram í mars
bara ef oss svo byður við að horfa

we can delay the christmas to (7th of) march
if only we want to

(Brestir og Brak)

.

.

K.Crimson

From left to right: Michael Giles, Pete Sinfield, Bill Bruford, David Cross, Robert Fripp, John Wetton, Mell Collins

i don't know when such reunion had happened but that's a good reason to make a Red Crimson fan cry! ain't the fallen angels gathered? o brother i can't help it not to bring along the liiirics eventhough Pete had no hand in writing the masterpiece and Robert is still the arrogant one. i can't believe this picture is real and i don't even know what is that. ( i hate this high capacity external hard drive era damn it... )

Tears of joy at the birth of a brother
Never alone from that time
Sixteen Years through knife fights and danger
Strangely why his life not mine

West side skyline crying
Fallen angel dying
Risk a life to make a dime

Lifetimes spent on the streets of a city
Make us the people we are
Switchblade stings in one tenth of a moment
Better get back to the car

Snow white side streets of cold New York City
Stained with his blood it all went wrong
Sick and tired blue wicked and wild
God only knows for how long

Fallen angel
Fallen angel
West side skyline
Crying for an angel dying
Life expiring in the city
Fallen angel...

.

.

Djass-lynd, að sjá, hún dansar

KATA ROKKAR Sjá Kata - kát med ljósa lokka Lífsglöð - hefur yndistþokka Kata - kann svo vel að rokka rokk Alltaf - meðan dansinn dun ar. Djass-lynd - Kata um gólfið brunar, Elskar - meira en margan grunar rokk Hún er smá hyr á brá horfið á sú er kná allir þrá að sjá þegar hún tekur rúmbuna, hún dansar þá Kata - með ljósa lokka, lífsglöd hún hefur yndistþokka hún kann svo vel að rokka rokk Hún er smá hyr á brá horfið á sú er kná allir þrá að sjá þegar hún tekur rúmbuna hún - þetta er hún Kata hún - og hún dansar hún dansar Kata mín hún dansar Rokk rokk rokk rokk rokk rokk rokk rokk rokk rokk rokk rokk rokk rokk rokk rokk Kata dansar hún dansar rokk - ó dansar rokk - ó dansar rokk Rokk rokk rokk rokk rokk rokk rokk rokk rokk

KATA ROCKS See Kata - cheerful with the blonde locks loves life - she has so much charm Kata - knows so well how to rock rock Always - while the dance is on jazzy - Kata swings around the floor loves - rock more than you would know She is small joy in her eye look at her see that life everyone longs to see her do the rumba, she dances when Kata - with blonde locks, joyful she has so much charm knows so well how to rock rock She is small joy in her eye look at her see her life everyone longs to see her do the rumba she - this is Kata she - and she dances she dances, my Kata she dances Rock rock rock rock rock rock rock rock rock rock rock rock rock rock rock rock Kata dances she dances rock - oh dances rock - oh dances rock Rock rock rock rock Rock rock rock Rock rock

PABBI MINN Ó pabbi minn - hve undursamleg ást þin var Ó pabbi minn - þú ávalt tókst mitt svar Aldrei var neinn - svo ástuðlegur eins og þú Ó pabbi minn - þú ætíð skilðir allt Lidin er tíd - er leíddir þú mig lítið barn Brósandi blítt - þú breyttir sorg í gleði Ó pabbi minn - ég dáði þína léttu lund Leikandi kátt - þú lékst þér á þinn hátt Ó pabbi minn - hve undursamleg ást þin var Æskunnar ómar - ylja mér í dag Lidin er tíd - er leíddir þú mig lítið barn Brósandi blítt - þú breyttir sorg í gledi Ó pabbi minn - ég dáði þína léttu lund Leikandi kátt - þú lékst þér á þinn hátt Ó pabbi minn - hve undursamleg ást þin var Æskunnar ómar - ylja mér í dag Ó pabbi minn Ó pabbi minn Ó pabbi minn

MY PAPA Oh my Papa - how wonderful your love was Oh my Papa - you always took my side Never was one - as loving as you Oh my Papa - you always knew me well Time has passed - since you held my child's hand Smiling sweetly - you turned sorrow to joy Oh my Papa - I loved your joyful spirit With happy ease - you played in your own way Oh my Papa - how wonderful your love was Childhood memories - warm me today Time has passed - since you held my child's hand Smiling sweetly - you turned sorrow to joy Oh my Papa - I loved your joyful spirit With happy ease - you played in your own way Oh my Papa - how wonderful your love was Childhood memories - warm me today Oh my Papa Oh my Papa Oh my Papa

ناپیدای دلاور

روزی آتش خواهد کشید، خواهد آتش روزی از بالای تو زمزمه کردن، همه‌ی تن‌پوش‌های با نام و نشانت را - که روزی آتش از تو بالا می‌برند - چیست نام تو؟ رسم تو چگونه است حالا برهنه و به دیوار ساییده از سرما؟ نشان ِ تو جز گم‌گشتگی در میان آیات چاپ شده - از فرق سرت تا نوک ِ پا بخوان این نشانه‌ی جاهلیت - میان گشودم آن پارچه‌ی عاریت را و دیدم صورتت شرم می‌نویسد - حک می‌کند بر پیشانی - که تو هستی کالای بیداد و ستد و می‌لرزی و گریه‌ات شکل خنده است - می‌لرزد سرد است - روزی آتش خواهی کشیده‌ای - برهنه‌ای روبروی آتش - همه‌ی لباس‌های مارک دارت را - خاطرات سال‌هایت را، هر سال نامی و نوازشی - آن‌ها می‌نوازند تو را خوش باشی - در آتش - گرد می‌شوی، کجا را می‌بینی؟ هیچ. لباس‌های نامدارت را می‌سوزانی که تن از سرما برهانی روزی که آفتاب زبانه می‌کشد و تازیانه، تن‌های گرم ِ زمستان‌ها را - دیوار می‌سایی نمی‌بینی و رعشه اندامت را به سخره گرفته است - آفتاب روزی می‌گوید زمین برای من است - ما که زمین می‌ساییم - زمین مرگ‌مان را نوازش می‌کند و دیوارتان شما را - نام قهرمان‌تان را نوشته است با همان لوگوهای مخصوص. لباس‌های مارک‌دارت را می‌سوزانی از خشم، از سرما - آتش تمام می‌شود - تن‌پوش همه‌ی سال‌هایت چند سالی دیگر دوام می‌آوری.

.

1990 GLING-GLó

LUKTAR-GVENDUR Hann veitti birtu á bádar hendur um bæinn sérhvert kvöld hann luktar-Gvendur á liðinni öld Á gráum hærum gloggt var kenndur við glampa á ljósafjöld hann luktar-Gvendur á liðinni öld Hann heyrðist ganga hægt og hljótt um hverja götu fram á nott hans hjarta sá med bros á brá Ef ungan svein og yngismey hann aðeins sá, hann kveikti ei en eftirlét þeim rókkur skuggablá Í endur minning æskutið hann aftur leit, en ástmey blið hann örmum vafði fast, svo ung og smá Hann veitti birtu á bádar hendur Um bæinn sérhvert kvöld Hann luktar Gvendur á lidinni öld

LANTERN-GVENDUR He brought light in both his hands around the town each night lamplighter-Gvendur from long long ago By his grey hair he was known gleaming by the lanterns light lamplighter-Gvendur from long long ago He could be heard walking calmly and quietly down every street during the night his heart would smile with joy If a young boy and girl he saw, he would not light his lamp leaving them in the shade of darkness And he reminisced about his youth and he looked back on his sweet love when he hugged tight his sweet young girl He brought light in both his hands around the town each night lamplighter-Gvendur from long long ago

Trio Guðmundur Ingólfssonar

GLING GLó Gling gló, klukkan sló máninn ofar skýjum hló lysti upp gamli gótuslóð þar glaðleg Lína stóð Gling gló, klukkan sló máninn ofar skýjum hló Leitar Lási var á leið til Lína hanns er beið Unnendum er máninn kær umm þau töfraljóma slær Lási á biðilsbuxum var brátt frá Línu fær hann svar Gling glo, klukkan slo, máninn ofar skýjum hló Lási varð svo hyr á brá þvi Lína sagði já

CLING CLONG Cling clong, the clock rang the moon smiled above the clouds lighting up the old street where merrily Lína stood Cling clong, the clock rang the moon smiled above the clouds Lási from Leiti was on his way to Lína awaiting him Lovers hold the moon so dear around them falls its magic light Lási wore his groom's garb soon from Lína came his reply Cling clong, the clock rang the moon smiled above the clouds Lási wore a happy smile for Lína answered yes

چه کسی کیست؟

.

این‌جا کسی خاطره‌هایش را نمی‌نویسد. کیست؟ چه کسی می‌نویسد؟ این‌جا می‌نویسد.

نوشته‌های این‌جا درباره‌ی هیچ‌کس نیست. نوشته‌های این‌جا درباره‌ی هیچ‌کس است.

این‌جا نیستی ِ من هست و هستی‌ام نیست. این‌جا غصه‌هایم رنگ قصه می‌گیرند تا دیگر نباشند. تا هر دو مثل مرده بی‌رنگ باشیم. خودم را از خاطره‌‌هایت پاک می‌کنم. من هستی خودم را در هستی فعل‌های آخر جمله‌هایی یافته بودم که می‌دویدیم‌شان. می‌رفتیم‌شان. رفته‌ای من را بی من را و پاک فراموش‌شان فراموش‌ام و فراموش‌تان را هستم نشسته و ناپیوسته.

من یک هستم آدم گیج و سه دنیای رفت و برگشت.

.

می‌گذری... کجا می‌مانی؟

بعد از این دو سال که رفت پی ِ کار خودش، آتیش به انبار خودش، اومد و از کنارم رد شد. واقعا حس ناجوری بود دیدن این همه تفاوت و سوال شد این که بدونم این دو سال فرق کرده یا من اون چند سال تفاوت به این بزرگی رو نمی‌دیدم. تفاوت بود، خیلی زیاد اون‌قدر که هنوزم به خودم می‌گم اشتباه کردم اگه فکر کردم میشه شبیه خودم کنمش و نه این که اشتباه بود، ولی نشد. خواستیم برای این که بیشتر از وقتمون استفاده کنیم و کتابای به درد نخور کمتری بخونیم دو نفری کتاب بخونیم. یعنی کتابایی که بود رو تقسیم می‌کردیم و هر کدوم وقتمون رو با یه سری شون تلف می‌کردیم و اون معدود کتابایی که به درد بخور بودند رو به هم توصیه می‌کردیم. آخه چرا من بهش اعتماد کردم؟ نتیجه خوب یا بد، خوشحال کننده یا ناراحت کننده این شد که فاصله مون بیشتر شه. سوال شد اینکه بدونم از اول خیلی فرق داشتیم یا از دوم؟ اعتماد بی معنی... کوتاه اومدن های بی فایده... همه‌ی کتاب های قسمت خودش رو دوست داشت و مزخرف‌ترین کتاب ها رو به من توصیه می کرد و من هم فقط دو تا کتاب خوب بهش توصیه کردم و نمی‌دونم شاید نباید این تقسیم کار رو می‌کردیم. نمی‌دونم حالا که می‌بینمش انگار ته دره است و نمی‌دونم چه‌جوری بیارمش بالا... اگه همه‌ی این حرف‌ها رو بهش بزنم می‌گه که مهم نیست و مهم اینه که داره بهش خوش می‌گذره حالا چه ته دره چه لبه‌ی دره... ولی نمی‌دونم بهش خوش می‌گذره یا طبق معمول داره دروغ می‌گه، به من یا به خودش فرقی نداره... من نمی‌دونم به کی دروغ گفتم که بهش امید بستم. به خودم؟ من می‌دونم دروغ بود، این که اونم میاد که با هم بریم... ولی این دروغ گوینده‌ش کی بود؟ من بودم؟ به خودم؟ حساب فعل و فاعل جور در نمیاد.

سرطان

.

.

پزشکان - نه اینکه چند نفر باشند، دو نفر هستند - تشخیص دادند که هم سرطان خون دارم و هم سرطان پوست و گفتند که سی و دو سال و چهار ماه دیگه می‌میرم و اگه شانس بیارم و ورزش کنم و سیگار نکشم و روحیم رو حفظ کنم - نگفتند که حفظ روحیه یعنی چی دقیقا - می‌تونم سی و دو سال و پنج ماه عمر کنم. دارم فکر می‌کنم این آخر عمریم رو چکار کنم. خیلی فکر می کنم؟ خیلی فکر می‌کنم. خیلی فکر کردم تقریبا هفت سالی فکر کردم - خواهم کرد - که چکار کنم. نه. دقیقا هفت سال و دو ماه ـ و چند روز که خیلی مهم نبود چون به چیزای دیگه هم فکر می‌کردم - به یه نتیجه می‌رسم - رسیدم - که این فرصت کوتاه - تا وقتی سرطان از پا درم بیاره - رو ورزش کنم تا با سرطان مبارزه کرده باشم و بلکم پیروز شم.

.

.

من

.
.
من نشد؟ یکی دیگه.
من نشد یکی دیگه.
من نشدم یکی دیگه.
من نشد من نه نشد من نشد نه دیگه نشد.
دشنام: صد رحمت به دشمن.
.
.

D.W. Griffith

True Heart Susie (6/10) a

( خوب شد هر چی نوشتم از دست رفت. دیروز نوشتم هر چی نوشتم پنبه شد سوخت، دود شد، رفت هوا، خیلی خوب شد الان که فکر می‌کنم می‌بینم خوب شد که نوشتم و پاک شد. حالا هم نمیشه نوشتش. فقط می‌تونم بنویسم اون تیکه‌ی آخرش رو که توپ من از اولش خراب نبود، شما خرابش کردین. اون موقع که گفتم بیاین بازی نیومدین و بعدش خودم دیدم که دارین با توپ من بازی می‌کنین. خودم دیدم زدین خرابش کردین و داشتین می‌انداختین گردن هم که من اومدم بگم دیدم که یواشکی دارین بازی می‌کنین. دیدم توپ من رو خراب کردین و حالا می‌گین توپ من خراب بوده، هر چی بوده، من می‌برمش سر کوچه، تو پارک با دیوار بلند خودم بازی می‌کنم با همین توپ که خراب شده و حالا که توپ ندارین حوصله‌تون از هم سر رفته و من می‌رم بازی خودم رو بکنم، این‌ها رو که نمی‌گم، فقط در حیاط رو باز می‌کنم و می‌رم تو کوچه، تو دلم می‌گم. می‌گم که اون هم که گفتم بیاین بازی برا خودم نگفتم، دیدم حوصله‌تون سر رفته گفتم ولی شما، اصلا مهم نیست، لابد چند ساعت هم چند ساعته، چند روز هم چند روزه، لازم نبود یواشکی، من زیر آفتاب خون دماغ شدم تا شما بیاین، ماماناتون اجازه نمی‌دن؟ دروغ‌گوهای لعنتی. ازتون متنفرم. توپم رو گذاشته بودم لای شمشادا و فقط مهسا می‌دونست اونجاست. اصلا بازی هم بلد نیستین، ولی باز هم بهتون گفتم بیاین بازی. ولی شما دو تا لعنتی، دختر رو چه به فوتبال؟ ولی چون علیرضا بود تو هم بازی کردی، علیرضا رو چه به فوتبال که حالا تو هم به خاطرش می‌دوی و با پات به توپ ضربه می‌زنی، یکی لی لی کنه به توپ بزنه از تو بهتر می‌زنه، حالا چون علیرضا هست با سمانه چایی سماور درست نمی‌کنی؟ دیدی سمانه کز کرده اون گوشه؟ من دیدمش. اصلا ازش خوشم نمیاد ولی دلم براش سوخت. گفت باهات قهره. رفتم سر کوچه، تو پارک بازیم رو کنم ولی شما دو تا لعنتی ها... می‌دونی به سمانه چی گفتم؟ گفتم فردا با هم آشتی می‌کنین. چون مهسا هر چی زور بزنه نمی‌تونه فوتبال بازی کنه. گفت اگه بتونه؟ گفتم خوب تا فردا صبر کن. مهسا اول باید فوتبال بازی می‌کرد بعد با علیرضا دوست می‌شد نه برعکس برا همین تا فردا صبر کن. تازه اگه هم بتونه تازه می‌فهمه که علیرضا هیچی بازی بلد نیست. فعلا چون بلد نیست فکر می‌کنه... به سمانه نگفتم که علیرضا فقط داد می‌زنه. فقط فوتبال دوست داره فقط دوست داره جای منصوریان باشه. سمانه که نمی‌دونه منصوریان کیه. رفتم سر کوچه و تا عصری هم که مامان مهسا از پنجره داد بزنه برنگشتم. فرداش سمانه بیرون نمی‌اومد و مهسا هی می‌رفت دکمه‌ی اف‌اف خونه سمانه‌ اینا فشار می‌داد و به مامان سمانه می‌گفت مامان ِ سمانه میشه اجازه بدی مهسا بیاد بازی کنه؟ بعد مامان سمانه می‌گفت آره و مهسا می‌نشست رو پله تا سمانه بیاد ولی نمی‌اومد. من رفتم تا سر کوچه و برگشتم، توپ نداشتم همین. علیرضا داشت بازی می‌کرد، هیچم بلد نبود، هی توپ رو ور میداشت با دست می‌زد زمین. مهسا نشسته بود رو پله‌های خونه‌ی سمانه اینا. منم زنگ خونمون رو زدم رفتم تو. فقط گفتم... تو دلم گفتم... رفتم خونه سر وقت کمد اتاق بزرگه و یه نخ برداشتم، تو دلم می‌گفتم دیوونه‌ها... عوضی‌ها... خیلی خرید... توپم دیگه به درد نمی‌خوره... علیرضای کثافت خودش ازون توپ خوبا داره ها ولی نمیاره با بقیه... عوضی... بچه‌ی چهار ساله هم بلده شوت کنه چه برسه به شما که بیست‌چهار سالتونه... )