آبی و ما بیدار

.
سبک سنگین شده ام
این پیامد رهایی است من را
که در اوجی غمین
کوچی نیمه ی راه
و کجایی ِ دستان ِ آسمان
خنده ی دیگر-پست-مردی می شوم که ریش ِ شوم خویش می مالد
از دستان غارتگرش خیالم می آزرد
و از ریشه های درختی
جانم فرو کاسته می گردم به خویش
بر گرده ی تنومند ِ این مرد ِ دیگر باش هیچ
خاک می بلعدم سبک
تشنه ایستم خسته هستی-من
تا کجای این درخت ِ سیاه زیستم؟
من همه شاخه هایم می برم
سنگین در آبی
رو در روی نیلوفرهای دوست
که سیاه برگ هایش را
به خاک نشاند و حالی

زخمی

نمناک لب های خاکستری اش

را به رخم کشاند؛ گویدم دیگر سیاهی درخت اش

را نخواهد زیست
پاهایش را رها

در این خوابی-دشت و مرا هم
راه
ریشه ها بدواند
.