اوایل فروردین

.

یک ـ چرا آسمان خراب نشد وقتی که دروغ گفت؟ زمین چرا زیر پای بازیگران را رها نکرد؟

دو ـ چرا در انتهای هر ساعت من هنوز هستم؟ بی‌نفس، زنده و دقایق مرگ من ثانیه‌های خنده‌های ناگهانی بی‌شرمانی که چنان برهم ریخته‌اند، فاصله‌ها را با خنده‌های مریض طی می‌کنند و درهم می‌گذرند...

سه ـ قاتل همان دم که می‌کشد، می‌میرد و آن‌که کشته باید و نیست همه‌ی هستی مجازی‌اش را در انتقام می‌جوید و هر دم‌اش پوچ است، دیگر نیست.

چهار ـ اسبی را که پاهایش شکست، می‌کشند، نه زیرا که زجری دیگر نبایدش، که مرگی ناکام گذر کرده است و باید به چنگ آید. این اسب نیست که دیگر زجر نمی‌کشد.

پنج ـ‌ سوار پیاده می‌شود، دیگر رسیده است، سرابی که هر دومان را سیراب نکرد. او دیگر رسیده است، پیاده می‌شود و در چشمانم نگاه می‌کند، با خنده‌ای از چشمانم خلاص می‌شود، پاهایم سالم است، خاطر اسبی دیگر، جایی دیگرش، برای زجری دیگر، نفرتی دیگرش، ولی خون از سینه‌ی من فواره می‌کند، زمین‌گیر می‌شوم و نمی‌میرم تا زجر بکشم.

شش ـ پاهایم، سراب بود، می‌رود، سراب می‌شود، بود و من ندیدم که دیگر بود. از خودم من، از خودم، من از خودم بیزارم...

هفت ـ حالا زمین فراموش کرده است که باز شود و قربانی‌اش را ببلعد، آسمان هم بر سر من سراب می‌شود.

هشت ـ چرا دریا مرا سیلی نشد وقتی که تو شد او؟ او شد دروغ، دروغ شد من...

نه ـ چه هستی بیخودی داشتم...

ده ـ سال نو؛ دوباره مرور روزها، سالگرد دروغ‌هایش...

یازده ـ چه هستی بیخودی دارم از وقتی با دروغ آمیزش کردم.

دوازده ـ واقعیت من نیستی بود و هست و خواهد بود...

سیزده ـ به چشمانم نگاه می‌کند و دیگر نمی‌خندد، نمی‌خندد تا بتواند به من نزدیک‌تر شود، لازم نیست بخندد و جایی دیگر را ببیند تا بگوید من نیستم، جایی دیگر را نگاه نمی‌کند تا به خودش، به من بگوید که نیستم نبوده‌ام و نخواهم بود، درست در چشمانم خیره شده است و می‌گوید "نیستی، نبودی و نشاید..."

.